Het was een blik en ik noem haar verleiding. Een steelse uitwisseling van een gedeelde gedachte, door één moment oogcontact. Het was die blik van voorbij het vreugdevuur die mijn bewondering de resterende avond zou blijven aanwakkeren. Intrigerend, opwindend, vleiend dat ook ik zo aangekeken werd, maar nog meer was het prikkelend hoe ik herinnerd werd aan het wezen dat in mij leeft. Het deel dat nog steeds smeult ruim een dag nadat het vuur ontstoken werd, zodat ik zelfs wil weten waar ik die blik nog vaker tegenkomen kan. Het gloeiende gevoel dat mij, onverzadigbaar, uit mijn slaap houdt. Dit gevoel maakt dat ik mijn fantasie in moet duiken en een sprookje moet verzinnen. Een plot waarin ik doe waarnaar ik verlang, maar waarin mijn koningin en ik ook een happy end hebben. Zo hebben wij het aan een enkele blik, mijn libido en grenzeloze verbeelding te danken dat de jaarwisseling in mijn hoofd vannacht iets anders is afgelopen.

“Je mag met haar zoenen, als je wilt” zegt Tirza. Haar pretogen twinkelen merkbaar bij het idee. Ik kijk weg en zet een paar stappen bij het vuur vandaan, zodat ze niet hoort wat Tirza zegt. Het was nog niet in mij opgekomen, maar de toestemming die Tirza me geeft, is zeer aanlokkelijk. Ik besluit de blik van de eigenzinnige schoonheid op een rustiger moment nogmaals te vangen. Met alle plaspauzes van ieder van ons gezelschap van die avond, duurt het niet lang voordat ik alleen buiten sta. “Mijn hemel, wist ik maar iets af van versieren” schiet door mijn hoofd. Ik durf nauwelijks oogcontact te maken. Het voelt alsof ik speel met vuur. Maar ik zal eerst dichterbij moeten komen. Stap één tot met vijf zet ik naar de overkant van de vlammen. Het knetterende hout spuwt vonken tot wel twee meter de lucht in. Stap zes en zeven zijn daardoor onontkoombaar, anders sta ik zelf misschien wel letterlijk in vuur en vlam. Zo helpt het lot mij een handje. Zo niet, dan is het wel de magnetische werking die uitgaat van haar opvallende verschijning.

Ik ga op haar bankje zitten, een halve bil verwijderd van haar twee welgevormde exemplaren. En terwijl ik pseudo afwezig naar het gesprek luister dat ze met haar vriendin voert, wissel ik mijn aandacht voor haar af met een paar hoopvolle blikken naar het warm waterbad, dat leeg en klaar voor gebruik naast het vuur staat opgesteld. “Ziet er verleidelijk uit.” zegt ze. Blozend grap ik “ja, en het bad ook.” Ze lacht, ik knipoog en onze aandacht is voorlopig op ons beiden gevestigd. Er schieten mij nog wat koetjes en kalfjes te binnen, maar voordat ik kan spreken, legt ze haar hand vlak naast de mijne. Een beter moment voor een echte flirt bestaat niet. Dit lijkt wel een open uitnodiging. Ik wil zeggen dat haar outfit de ware vrouwelijke magie achter glorieuze welvingen verhult, maar in plaats daarvan zeg ik “Je ziet er betoverend uit. Komt dat ook uit die verkleedkist?” Ik schuif een fractie van mijn pink tegen de hare en blijf haar aankijken. Dan kijk ik een milliseconde naar haar lippen en dan naar haar hand. Ze lijkt het niet raar te vinden wat ik met mijn pink doe, want de hare aait terug. Ze kijkt naar de boot en ziet Tirza naar buiten komen. “Zijn jullie samen?” vraagt ze. “Ja, antwoord ik blij en zwaai naar Tirza, die lachend het tafereel aanschouwt en een kus mijn kant op blaast. Ze vervolgt haar gesprek met Eva. “Zijn jullie vriendinnen van Eva?” Ik vertel haar waar we Eva van kennen en voeg er niet veel later aan toe wat de ‘running gag’ is geworden tussen haar, ons en onze gezamenlijke vriendinnen. Er glinstert iets in haar ogen als ik zeg dat Tirza en ik graag een keer samen met een andere vrouw willen vrijen en dat Eva ons sindsdien warm is aanbevolen door meerdere personen. Inmiddels enigszins bewust van de nogal persoonlijke onthulling die ik had gedaan, leg ik uit dat de derde persoon geen bekende van ons mag zijn. “Dan ben ik blij dat ik me nog niet heb voorgesteld.”

Haar opmerking doet ongetwijfeld meer dan zichtbaar het stoom uit mijn oren blazen. Ze wenkt Tirza onze kant uit en wijst naar de hot tub. Ze pakt mijn hand en leidt me naar achter de houten wand, waarachter men zich kan omkleden. Tirza verschijnt al snel nadat onze jassen over de wand hangen. Tirza glimlacht en zoent me, kijkt naar haar en zoent haar ook. Gelukzalig bekijk ik hoe ze Tirza’s jas en shirt uittrekt. Ik, bijna naakt inmiddels, help haar het trapje op, nadat zij zich tot string aan toe had uitgekleed. Eén voor één glijden we alle drie het warme water in en zij en Tirza drukken zich tegen me aan. Ze zoent me, Tirza zoent me, een hand verkent mijn taille tot ze zachtjes knijpt. Een ander hand stippelt een route op mijn dij. Een kus raakt mijn nek en ik tast in het natte duister tot mijn vingers met haar stijve tepel spelen.

Wat er na die kus gebeurde, overtrof al het vuurwerk van die jaarwisseling. Tirza en ik waren zichtbaar gelukkig met wat er was gebeurd, toen ze ons na afloop in het water achterliet. We vreeën nog een keer samen en de middag erna nog twee keer. En we leefden nog lang en gelukkig.