Hoofdstuk 6

9u26 zaterdag.

Miranda bleef lang in bed liggen, iets wat ze normaal niet gewend was. Maar haar nacht was onrustig geweest en nu dwaalden haar gedachten alweer af naar de dag van gisteren. Wie was toch deze vrouw… een vrouw die haar hoofd op hol had gebracht. Die dingen had losgemaakt waar ze zelf geen weet van had. Allerlei scenario’s spookten door haar hoofd. Een toevallige bezoekster, iemand van de afdeling marketing, iemand …

Enigszins vermoeid ging ze rechtop zitten en plaatst haar benen naast het bed. Ze keek omlaag. De witte nachtluier kwam vanonder het witte oversized t-shirt. Helemaal wit, een mooie combi, schoot er door haar hoofd. Sexy. Ze voelde tussen haar benen. Ondanks al het geplas van gisteren was ze deze ochtend toch weer nat wakker geworden. Iets wat haar de laatste tijd wel vaker overkwam. “Waarschijnlijk omdat ik nu bijna iedere nacht luiers draag” dacht ze bij zichzelf. Ze schonk er verder niet veel aandacht aan.

Ze liep naar de badkamer. In de wasbak zag ze het broekje van de vrouw liggen. Gisteravond had ze het omgespoeld. “Niet vergeten het in de was te stoppen” dacht ze “anders wordt het onbruikbaar”. En ze wou het zeker niet weggooien.

Ze keek in de spiegel. Een enigszins vermoeid gezicht keek haar aan. “Wie was toch die vrouw” dacht ze wederom bij zichzelf. Ze kende natuurlijk niet iedereen in het bedrijf. Nogal logisch want er werkten meer dan 300 mensen op het kantoor. Maar toch, ze kende velen van gezicht. Maar dit gezicht had ze nog nooit gezien. Plots bedacht ze dat ze misschien het personeelsbestand kon inzien om te ontdekken wie deze dame was. Vanaf haar persoonlijke laptop kon ze als “baas” immers in het hele systeem komen waar ter wereld ze ook was. Daar had ze zelf voor gezorgd. En in het bestand stonden alle werknemers netjes, met foto, geregistreerd.

Zonder zich te wassen of aan te kleden liep ze terug naar de woonkamer. Net als de rest van het huis was deze met heel wat gevoel voor design ingericht. Haar tas en spullen lagen nog steeds op de bank, waar ze deze gisteravond had neergegooid. Iets wat ze normaal gezien nooit deed want ze hield van orde en netheid. Spullen die zo maar op een bank of tafel lagen verstoorden het design dacht ze altijd. Even bleef ze staan en twijfelde. Zou ze eerst alles opruimen?

Maar haar nieuwsgierigheid overwon. Ze haalde haar laptop uit haar tas, opende hem snel, logde in op het bedrijfsnetwerk en begon verwoed te zoeken in het systeem. Ze kon echter niemand vinden die op jonge vrouw leek. Drie mensen hadden geen foto in hun profiel maar dat waren allemaal mannen aan de naam te zien.

Miranda staarde naar buiten. Het regende zachtjes. In de net onderhouden tuin stonden de bomen kaarsrecht. De hele tuin was symmetrisch opgevat, compleet afgeschermd en liep diep door. De buren waren ver weg en van inkijk had ze geen last. De tuin grensde achter aan de bosrand. Ook Daar kwam nooit iemand en ze had dan ook wel eens helemaal naakt in de tuin liggen zonnen. Wat voelde dat heerlijk. Ze dacht aan de vorige zomer. En alhoewel de winter nu zo goed als voorbij was was van lente of zomer nog niet veel te merken. Het regende al weken.

Somberend liep Miranda naar de keuken, trok de koelkast open en bekeek de inhoud. Het weinige wat er in stond stond netjes gerangschikt…. “ik heb een dwangneurose” dacht ze plotseling. Ze pakte een pak melk keek op de datum en zag dat het twee dagen overtijd was. Ze zuchtte… tijd voor boodschappen doen!”. Veel zin had ze daar echter niet in want ze ging niet graag naar een warenhuis. Veel te chaotisch vond ze altijd. En iedereen liep daar ook altijd in de weg.

Uit de kast nam ze een doos ontbijtgranen en schonk er de melk bij. “Het zal voor een keer wel meevallen” zei ze min of meer hardop tegen zichzelf. De naast de koelkast ingebouwde koffieautomaat maakte gelukkig snel een heerlijke bak koffie.

Ze ging weer zitten, at haar ontbijt, dronk koffie… en deed nog een poging om in het systeem een oplossing te vinden voor de onbekende vrouw.

Aan haar enigszins verwarde toestand kwam min of meer abrupt een einde toen ze ineens een kramp in haar darmen voelde… “shit” dacht ze, die melk was toch niet zo goed. Of was het de koffie. Ze realiseerde zich dat ze nog steeds in haar nachtluier zat. “Waar ben ik nou mee bezig”. Een nieuwe kramp diende zich aan.

In de luier poepen… neen daar had ze geen zin in. Ze had het wel al eens gedaan en had het best opwindend gevonden maar het schoonmaken stond haar tegen. Ze stond op, liep naar de badkamer, trok de luier uit en ging naar het toilet. “Genoeg geweest, ik hou er mee op.” Zei ze tegen zichzelf.

Ze douchte, kleedde zich aan en begon als een bezetene alle rommel, zoals ze het zelf noemde, op te ruimen. Bij het broekje, wat nog steeds in de wasbak lag twijfelde ze even. Ze nam het echter vast en gooide het in de wasmand. De schoonmaakster zou het maandag wel gewoon in de was stoppen dacht ze. Ze zou niet weten dat het broekje van iemand anders was. Alle gebruikte luiers gingen in een zak, die ze onder in de vuilcontainer stopte. Dat deed ze al jaren “Deze hoeft de schoonmaakster niet te zien” mompelde ze binnensmonds en keek enigszins schichtig om zich heen alsof ze niet betrapt wou worden.

De dag sleepte zich verder. Ze deed boodschappen bij de Albert Heijn. Even dacht ze om via internet te bestellen maar het bezorgen was altijd een probleem aangezien ze heel vaak afwezig was. Ze probeerde daarna haar gewone werkzaamheden weer op te nemen maar het ging moeizaam. Vaak zat ze afwezig achter haar computer of liep onrustig op en neer en wist niet goed wat te doen. Voor het eerst had ze een gevoel alsof ze de controle kwijt raakte.

De dag werd nacht, alweer een onrustige. Die nacht was ze voor het eerst sinds lange tijd niet geluierd en toen ze s’ochtends wakker werd merkte ze dat er een natte plek tussen haar benen zat. Ze staarde naar de plek op haar lakens en bedacht dat ze s’nachts eigenlijk niet meer zonder kon.

Ook de zondag ging min of meer onopgemerkt voorbij. Ze maakte het bed schoon ging een eindje trimmen maar was al snel weer terug. Een diepvriesmaaltijd in de microgolf maakte de dag af.
Van het genieten van haar huis en het weekend, zoals ze op vrijdag met zichzelf had afgesproken was niet zoveel terecht gekomen waren haar laatste gedachten voor ze in slaap viel.

8u25. Miranda keek naar de klok.

Ze was vroeg op kantoor. Want ze wou werk verzetten. Ze wou haar hoofd op andere dingen richten. Want met hard werken zouden de dwaze gedachten wel verdwijnen dacht ze. En dat deden ze ook. Want toen ze op het einde van de week weer op het vliegtuig stapte, richting New York, leek het gebeuren al afgezwakt. Alhoewel ze de hele week had uitgekeken naar de jonge vrouw en zelfs een paar maal in het gebouw had rondgezworven, waarbij ze op afdelingen kwam waar ze nog nooit eerder was geweest, kon ze nergens ook maar een glimp van haar opvangen.

Toch bleef het altijd door haar hoofdspoken. Vooral tijdens de lange heen en terugvlucht.

Hoofdstuk 7: De personal assistent.

“Weet je wat jij moet hebben?” zei Mark “een personal assistent!” Met enige trots dat hij dit zelf had verzonnen keek hij naar de enigszins vermoeide Miranda.

Het was druk geweest de laatste vier weken. Ze was amper thuis geweest. Tweemaal op en neer naar het hoofdkantoor in New York. Een bezoek aan ondersteunende faciliteiten in de buurt van Parijs en Lyon, een akkefietje op de luchthaven waarbij ze haar tas moest openen bij de controle, de agente de luiers uit de tas haalde en deze uitgebreid onderzocht. Met een rood hoofd en kloppend hart zat ze vervolgens urenlang in het vliegtuig. Een paar maal langs haar eigen kantoor en dan nog een congres in Keulen en eentje in Lissabon. Ze had amper in haar eigen bed geslapen en was gisteravond laat thuisgekomen. Nu zat ze om 8u30 alweer op kantoor. Klaar voor de volgende managersmeeting.

Ze nipte van haar koffie. Deze had ze thuis niet kunnen maken doodgewoon vanwege het feit dat ze geen koffie meer had. Ze had immers geen tijd gehad om boodschappen te doen. Ze keek nog even op haar persoonlijke post want die had ze mee naar kantoor genomen omdat ze geen tijd had om dat thuis te doen.

“Een wat” zei Miranda.

“Een personal assistent. Eentje die jou helpt om de dingen te regelen waar je zelf niet aan toekomt.” Was het antwoord van Mark.

‘Maar ik heb toch een secretaresse” Miranda keek naar Paula die aan de andere kant van haar bureau stond. Paula keek enigszins beteuterd in de richting van Mark. Bijna alsof ze wou zeggen “er worden dingen van mij verwacht die ik helemaal niet wil en niet in mijn contract staan.”

Mark hielp haar, “neen dat bedoel ik niet. Paula helpt je met de dingen hier op kantoor en…” “ja maar ze doet wel eens boodschappen voor mij” viel Miranda hem in de rede…

‘Nee” luister zei Mark, “dat is helemaal haar taak niet. De personal assistent die ik bedoel doet andere dingen. Die helpt je niet alleen met boodschappen doen maar assisteert ook bij alle andere dagelijkse bezigheden zoals bijvoorbeeld naar de stomerij gaan, rekeningen betalen, de post sorteren, je persoonlijke boekhouding … Mark wees op het stapeltje post op Miranda’s bureau.

“En bovendien” ging Mark verder, “het past binnen de regels van het bedrijf dat voor persoonlijke ondersteuning wordt gezorgd wanneer werknemers om bedrijfstechnische reden langer dan noodzakelijk van huis zijn.”

“Ik ken wel een paar personen die daar geschikt voor zouden kunnen zijn” zei Mark enigszins triomfantelijk. Miranda keek Mark aan. Tegenstribbelen had geen zin wist ze, ze had een paar jaar geleden immers min of meer zelf deze regel ingevoerd.

Mark was niet echt haar type. Meer nog, ze vertrouwde hem niet helemaal. Ze wist niet echt heel veel van hem. Wel dat hij veel golfde en daar had hij altijd zijn mond van vol. En een beetje seksistisch was hij ook dat wist ze uit eigen ervaring. Maar als hoofd van de afdeling personeelszaken was hij uiterst geschikt voor de job. Uiterst competent en een doorzetter. Maar in Miranda’s ogen leek het af en toe alsof alsof hij zich anders voordeed dan hij werkelijk was. Alsof hij wat te verbergen had… een dubbel persoonlijkheid had.

“Ok!” Miranda gaf enigszins nors toe, maar wist dat dit wel eens de oplossing voor haar probleem zou kunnen zijn. “Laat die personen dan maar langskomen. Dan kan ik kijken wat de mogelijkheden zijn” zei Miranda op een zakelijke toon.

Mark was in zijn nopjes en liep weg “tot zo op de meeting, baas” riep hij voor hij het kantoor verliet.

Miranda keek hem zwijgend na.

‘’Zullen we naar de meeting” zei haar secretaresse.

—————

Mark liet er geen gras over groeien. Drie dagen na het gesprek stonden er twee afspraken in haar agenda. Donderdagochtend om 10u30 bracht Paula de eerste kandidaat binnen in haar kantoor.

Mario was gay, dat was al bij binnenkomst, in een oogopslag, duidelijk. Hij praatte aan een stuk door, had het over haar kledingkeuze en hoe hij haar daar kon bij helpen, haar make-up keuze, kledingzaken waar je goed kon shoppen, enz, enz. Miranda luisterde enigszins geamuseerd naar de jonge man. Hij had zijn leeftijd nog niet verdeeld maar ze schatte hem rond de 28. Miranda had de gewoonte om nooit in het CV van een kandidaat te kijken vooraleer ze hem in het echt ontmoet had. Zo vermeed ze vooroordelen.

Mario was heel hartelijk en vertelde ronduit. Dat hij gay was en samenwoonde met een geweldige vent! En dat hij ADHD had. Zelf zonder dat hij dat had verteld wist Miranda dit eigenlijk al. Ze was best gecharmeerd door zijn voorkomen en vlotheid. Veel mannen waarmee ze voor het eerst in gesprek kwam leken om een of andere rede altijd met hun mond vol tanden te staan. Dat vond ze altijd een afknapper. Maar misschien kwam dat wel door haar. Mario had dat echter niet.

Hij was heel open en eerlijk. Hij werkte parttime bij een kledingzaak in het centrum van Utrecht en wou nog wat anders ernaast. Hij woonde in de buurt en had geen auto maar met het openbaar vervoer was hij zo op kantoor. Makkelijk zat. En daarom was hij hier. Ja, hij kende Mark. Het was ook Mark geweest die hem gebeld had en hem vertelde dat zijn “baas” op zoek was naar een personal assistent. Bij het woord “baas” fronste Miranda even licht haar wenkbrauwen. Weer die vervelende opmerkingen van Mark. Uiteraard snapte Mario dat er ook nog andere sollicitanten waren. Fulltime werken voor haar leek hem wel wat moeilijk want hij wou ook graag in de winkel blijven werken.

Na meer dan een uur praten danste Mario vrolijk het kantoor uit. Door het raam van het kantoor zag ze hoe hij nog druk stond te doen bij haar secretaresse. Vermoedelijk gaf hij ook haar kleding en make-up advies …

“Leuke jongen” dacht Miranda, nam vervolgens het CV en begon dat door te lezen. Ze had juist gegokt want hij was 28. “Best wel een goede keuze van Mark” dacht ze bij zichzelf. Dat zou eventueel wel wat kunnen worden. Want ze hield wel van dit soort spontane en vrolijke mensen.

Benieuwd wat de volgende kandidaat gaat brengen dacht Miranda na de lunch. Om iets voor twee werd er op haar deur geklopt. Maar zelfs voor de deur openging had Miranda de volgende kandidaat door het raam al zien staan.

De shock was enorm.

Hoofdstuk 8: Tessa

Je afspraak is er” zei haar secretaresse.

Miranda keek naar de deur. Daar stond de onbekende vrouw die ze nu vijf weken geleden ontmoet had en die steeds door haar hoofd was blijven spoken. Alhoewel ze op haar stoel zat leek het alsof ze aan de grond genageld was. Miranda kon geen woord uitbrengen. Haar zelfverzekerdheid waar ze zo om bekend stond was spoorslag verdwenen.

“Je afspraak … “zei de secretaresse nu iets langzamer en keek Miranda enigszins verbaasd aan.

Miranda probeerde zich te herpakken. Ze kon net voorkomen dat haar mond te ver openviel. Enigszins onzeker en zenuwachtig stond ze op en kwam vanachter haar bureau. Ze deed alle moeite van de wereld om zich goed te houden en niets aan haar secretaresse te laten merken.

“Oh ja ja, kom binnen, hi hi … “ giechelde ze min of meer zenuwachtig. Ze voelde een lichte blos op haar wangen verschijnen.

Paula keek enigszins verbaasd, fronste licht haar wenkbrauwen en wende zich tot de nieuwkomer.

‘Kan ik een kopje koffie of thee brengen? Of liever iets fris?

‘Doe maar een kopje thee” zei de vrouw.

Paula liep weg en trok de deur achter zich dicht.

Enigszins onwennig stonden de twee vrouwen tegenover elkaar. Alhoewel daar bij de nieuwkomer niet veel van te merken was. Het was vooral Miranda die niet wist waar ze het had. Haar ogen dwaalden van het gezicht van de vrouw omlaag en weer omhoog. Ze zag er nog mooier uit dan bij de eerste ontmoeting. Stijlvol, niet al te zakelijk maar toch straalde ze enige autoriteit uit. De grijze rok tot net boven de knieën paste prachtig bij de blouse en het jasje. Haar haar golfde over haar schouders. “Ik ben net een man die een vrouw aan het keuren is” kwam in Miranda’s gedachten op.

De stilte werd verbroken “Hoi, ik ben Tessa”. Ze stak haar hand uit.

Tessa keek recht in Miranda’s ogen. Deze had even nodig om te beseffen dat ze de uitgestoken hand moest beantwoorden. Langzaam ging haar hand omhoog en ze schudde Tessa de hand.

‘Nou, eu… welkom … ik ben … Miranda” zei Miranda die zich min of meer begon te herstellen van de klap. ‘Zullen we eu.. aan de tafel gaan zitten, dat praat wat makkelijker he.”

Tessa glimlachte, “ja hoor is goed.” Haar toon was vriendelijk en zacht maar toch zelfverzekerd. Ze liep naar de grote vergadertafel in het kantoor en ging op de eerste de beste stoel zitten. Miranda rook het parfum van Tessa … ze was er bijna zeker van dat het J’adore van Dior was. Iets wat ze zelf altijd heerlijk vond.

Miranda ging tegenover Tessa zitten.

Er werd op de deur gekopt en Paula bracht de thee en de gebruikelijk koffie voor haar werkgever. Ze glimlachte even naar de beide dames en liep vervolgens het kantoor weer uit. Miranda keek haar na.

“Nou, je zoekt een personal assistent heb ik vernomen.” Het was Tessa die het gesprek op gang bracht.

“ja, dat klopt” Miranda haalde even diep ademde en probeerde haar zakelijke kant terug te halen. ‘Euhm, ik heb het de laatste tijd zo druk en ben zo vaak van huis dat ik amper nog toe kom aan mijn persoonlijke dingen, zoals boodschappen doen, mijn administratie, dingen thuis … Miranda, die zich min of meer herpakt had begon de functie-eisen op te sommen.

“Het is dus min of meer de bedoeling dat ik jou buiten het bedrijf om ga helpen met je privé zaken?” sprak Tessa.

Bij het woord privé voelde Miranda zich weer enigszins onzeker. Lag het aan de manier waarop Tessa sprak… ze voelde een warmte vanuit haar onderlichaam omhoog komen. Net als die eerste maal in het toilet. “Neen dat mag niet meer gebeuren” dacht ze en probeerde de vreemde gedachten van zich af te zetten.

“Ja, t’is niet echt de bedoeling dat je de hele tijd hier op kantoor bent maar dat je ook bij mij thuis aan de slag gaat. Niet schoonmaken of de tuin doen hoor!” zei Miranda er snel achterna. “Daar heb ik al mensen voor. Maar ik heb wel iemand nodig die daar een beetje eu… leiding aan geeft. Ik ben immers vaak van huis en het is niet eenvoudig om afspraken te maken of persoonlijke zaken te regelen”

“Of de koelkast gevuld te houden” probeerde ze op enigszins grappige manier te zeggen.

Miranda pauzeerde even. Ze keek Tessa aan. Hoe oud zou ze zijn dacht ze bij zichzelf. Ditmaal kon ze er niet echt een leeftijd opplakken maar ze vermoede wel dat ze niet ouder dan 30 kon zijn. “Soms ook dingen hier op kantoor. Je krijgt ook een contract van dit bedrijf trouwens. Met alle voorwaarden zoals de andere werknemers.” Miranda’s zakelijke kant kwam enigszins terug.

Tessa keek glimlachend naar Miranda. “Dat lijkt me een leuke taak en ik zou jou daar heel graag bij helpen. Want volgens mij kan je die hulp heel goed gebruiken.” Tessa keek Miranda indringend aan.

“Ja, het is de laatste tijd nogal hectisch, het is niet altijd makkelijk om een beetje te ontspannen, door al die stress …” Het gesprek werd wat persoonlijker.

“En daarom trek je je af en toe terug op het toilet.” Tessa keek Miranda voor zelfvertrouwen in de ogen.

Miranda werd nu knalrood. Van de zakenvrouw was niets meer over “ik…”.

Tessa bleef glimlachen. “Maak je niet ongerust” zei ze zacht “jouw geheim is bij mij veilig. Of je me nu aanneemt of niet… want ik neem aan dat er nog andere kandidaten zijn?”

“Ja.. nog een, ik…” Miranda had enige moeite om zich te focussen. De warme gloed had ondertussen haar bovenlichaam bereikt.

“Maakt niet uit hoor, maar als je voor mij kiest is het voordeel dat ik je geheim al ken he!” De twee dames keken elkaar aan. Tessa glimlachte en knipoogde speels. Het leek steeds minder op een sollicitatiegesprek.

“Je was al eerder hier op kantoor?” Nu was het Miranda die de stilte doorbrak. “Maar ik kon je nergens in ons systeem terug vinden”

“Heb je me gezocht?”

Miranda kreeg weer rode wangen.

“Ik werkte tijdelijk voor MediPro en die hadden mij voor een paar dagen uitgeleend aan jullie afdeling Marketing. Een idee van jullie personeelsmanager… Mark” die ken je vast zei Tessa.

Bij het woord “MediPro” spitste Miranda ineens de oren. Haar zakelijke kant kwam snel terug want alhoewel ze met dit bedrijf samen werkten was het ook min of meer een concurrent. Eentje die zelf al pogingen had ondernomen om haar bedrijf over te nemen. Iets waar ze fel op tegen was.

“Hm…“ was alles wat Miranda ditmaal zei.

“Maar het project zit er op en ik ben weer vrij. Weet nog niet wat ik nu ga doen… even niets doen misschien, ergens anders solliciteren of … misschien wel voor jou werken!” Tessa ging vrolijk verder, dronk van haar thee en gaf Miranda een ontwapenende glimlach. Ze smolt weer.

Het gesprek ging verder en Tessa vertelde dat ze 26 was, bijna 27, dat ze een marketing opleiding had afgerond, in Utrecht bij de gracht woonde, dat ze al eens assistent van een fotograaf was geweest en van katten en honden hield, op uitzendbasis voor een aantal grote bedrijven in de medische sector had gewerkt en niet onbelangrijk ze had een eigen auto. Het werd zelfs enigszins persoonlijk toen ze het over haar overleden moeder had.

Na meer dan anderhalf uur was het tenslotte Miranda die zei dat ze nog een meeting had en het gesprek moest afsluiten … dat deed ze enigszins tegen haar zin want de aanwezigheid van Tessa voelde goed.

‘Ik laat je heel snel wat weten ok?” sprak Miranda.

‘Neem je tijd … en volg je hart” Tessa wees in de richting van Miranda’s borsten en stak vervolgens haar hand uit. Miranda hield het even vast en de beide dames keken elkaar aan. Plots boog Miranda snel voorover en gaf Tessa een kus op de wang. Ze hoopte maar dat haar secretaresse dit niet gezien zou hebben want kussen op een sollicitatiegesprek leek toch niet echt gepast.

Tessa glimlachte draaide zich om, opende de deur en liep weg. “Doei…” riep ze nog.

—————

Miranda keek door het raam. De skyline van Utrecht was enigszins in nevel gehuld. Zware wolken hingen boven de stad en het kon ieder ogenblik gaan regenen. Ze keek omlaag. Misschien zou ze nog een glimp opvangen van Tessa die het kantoor verliet.

Maar de mensen leken vanaf de tiende verdieping meer op mieren, ze zou Tessa vast niet herkennen. Auto’s herkende ze wel en ze zag hoe een wit busje vanaf de parkeerplaats aan de overkant van de straat haastig invoegde. Een rode auto kon maar net ontwijken. Ze hoorde het getoeter van de boze chauffeur. “Die auto’s razen hier altijd veel te snel door de de straat” dacht ze bij zichzelf.

“Dat leek best goed te gaan toch?” Paula de secretaresse stond in haar kantoor. Waarschijnlijk stond ze nu te vissen naar de rede waarom Miranda zo verbaasd was aan het begin van het gesprek.

“Ja” en na enige stilte en zonder haar blik van het uitzicht af te wenden zei ze “Ik had haar al eens ontmoet en daarom was ik nogal verbaasd” Miranda sprak bijna de hele waarheid.

“Weet je al wie het wordt” vroeg Paula?

Miranda draaide zich om, keek Paula aan en zei “Neen, daar moet ik nog even over nadenken”

Pas toen realiseerde ze zich dat het luierbroekje wat ze aan had kletsnat was. “Even naar het toilet” sprak ze en liep haar kantoor uit.

—————

Later die avond, nadat ze door de gietende regen en met een hoop vertraging naar huis was gereden zat Miranda thuis op haar designer bank. Ze had een glas wijn in de hand en was al een hele tijd in gedachten verzonken. Toen ze om 22u30 naar bed ging had ze een besluit genomen. Ze zette de klok extra vroeg want ze wou op tijd op kantoor zijn. Het KNMI had immers een slecht weer waarschuwing gegeven voor de ochtendspits.

Uit de kast nam ze de dikste nachtluier die ze kon vinden, kwam met behulp van haar vibrator meermaals klaar in de luier en viel heerlijk in slaap.

Hoofdstuk 9: De afspraak.

8u30. Miranda was weer op kantoor.

Ze regelde eerst en aantal zaken voor de management meeting die ze die ochtend nog had. Het beloofde een pittige vergadering te worden want er waren een aantal zaken die haar stoorden en die wou ze deze ochtend bespreken. Waarschijnlijk zou haar dat weer eens minder geliefd maken maar dat kon haar weinig schelen. De belangen van het bedrijf vond ze in dit geval belangrijker.

Om stipt 9.00 uur nam ze de telefoon en belde het nummer. Na drie maal te zijn overgegaan werd de telefoon opgenomen.

“Met Mario” werd er aan de andere kant gezegd.

“Dag Mario, je spreekt met Miranda van “Medicall international”. Ik zou je nog bellen naar aanleiding van het sollicitatiegesprek van gisteren.

“Oh, jaja” klonk het enigszins opgewonden aan de ander kant van de lijn.

Tot mijn spijt moet ik je echter melden dat ik heb heb besloten om niet met jou in zee te gaan. Ik wil namelijk iemand die fulltime voor mij aan de slag gaat en dat leek mij bij jou niet mogelijk.” Miranda was zakelijk. Ze kwam bij dit soort zaken ook altijd snel to the point want het had weinig zin om rond de pot te draaien vond ze. Misschien was dit ook wel een van de redenen waarom andere mensen haar een “harde tante” vonden”. Ze verbloemde de waarheid nooit.

“Ach schat, geen probleem hoor!” was het antwoord aan de ander kant van de lijn. Mario begreep het wel en hij had bovendien ook nog een ander aanbod liggen. Maar hij vond het wel fijn dat Miranda het nieuws zelf persoonlijk bracht. Hij kende namelijk heel wat bedrijven die met dit soort zaken minder zorgvuldig omgingen.

Na Mario succes gewenst te hebben met de vervolgstappen in zijn carrière hing Miranda op.

Bij het volgende telefoontje was de “harde tante” weer verdwenen.

Normaal gezien zou ze altijd eerst de kandidaat bellen die ze op het oog had. Maar nu was haar plan geweest om eerst Mario te bellen en daarna pas Tessa. Bovendien wou ze eerst nog eens met Tessa om de tafel zoals dat heet. Zou deze daarna niet meer geïnteresseerd zijn dan had ze besloten om maar geen personal assistent aan te nemen. Echt zakelijk kon je deze gang van zaken niet noemen. Het leek wel alsof haar verstand en hart twee verschillende wegen bewandelden.

Ze belde het nummer van Tessa. De telefoon ging twee maal over en Tessa’s voicemail verwelkomde haar. Daar had ze niet op gerekend. Zonder een boodschap in te spreken hing Miranda op en zonk in gedachten. Wat nu. Ze keek op de papieren op haar bureau. Verder met het voorbereiden van de vergadering dan maar. Die was om tien uur.

Plots ging de telefoon. De interne Lijn 2, dus het was haar secretaresse.

Enigszins kortaf zei Miranda “ja”

“Miranda? Ik heb Tessa voor jou… had jij haar gebeld?

“Oh, jaja dat was ik, geef maar door…” er klonk enige opwinding in haar stem. Een korte klik en de verbinding kwam tot stand.

“ Tessa? Hoi, hoi met Miranda.” Dat klonk eerder alsof ze met een vriendin aan de lijn hing dan met een sollicitant, dacht Miranda bij zichzelf.

“He, hallo” zei Tessa op een bijna speelse wijze.

‘Ik bel nog even over het gesprek van gisteren. Ik eu… ben er nog niet helemaal uit, er zijn nog wat dingen die ik met jou wil bespreken” Miranda kreeg het weer enigszins warm… “kunnen we misschien eu.. eens lunchen of zo?”

‘Oh, natuurlijk ja, dat lijkt me leuk” klonk het aan de andere kant van de lijn.

Miranda beet even op haar lip. “en wanneer eu.. kan je? … vandaag?” Ze had lang getwijfeld of ze dat wel wou vragen want het leek alsof ze gehaast was en zo wou ze niet echt over komen.

Even was het stil aan de andere kant “Ja hoor, dat lijkt me leuk en het kan.” Het antwoord van Tessa klonk opgewekt. Miranda kreeg enigszins verlichting. Ze bespraken de details en zouden elkaar om 13u30 in het centrum van Utrecht bij Delphi’s Lunch & Diner, op het Neude treffen. Een zaak waar Miranda vaker heen ging om te lunchen. Ze kende immers de eigenaar. ”

Miranda liep naar het toilet. Ze moest even tot zichzelf komen want om een of andere rede had het telefoontje nogal wat spanning in haar veroorzaakt. Ook op haar blaas. Tijdens het gesprek had ze haar luier gewoon nat voelen worden wat haar nog meer opwinding had bezorgd.

Ze sloot het hokje en tilde haar rok op. De zwarte panty zat strak over het luierbroekje. Nu ze, een tijdje terug, bij de Albert Heijn nog wel, de Tena lady pants plus had ontdekt droeg ze bijna iedere dag zo’n broekje. Ze had ontdekt dat deze veel geschikter waren om onder haar gewone kleding te dragen dan Alway’s discreet underwear. De ladypants konden meer hebben en ze was nu minder bang om door te lekken. Iets waar ze thuis geen probleem mee had maar op kantoor wou ze dit vermijden. De pants voelden ook een stuk echter aan, meer alsof het echte luiers waren. Ze stroopte haar nylon een eindje omlaag en al zittend op het toilet wreef ze met haar hand langzaam over de voorkant van de natte luier. Ze zuchtte. Ze voelde het vocht tegen haar schaamlippen. Wat voelde dat heerlijk. Ze werd altijd opgewonden van het natte gevoel. Vroeger vond ze het al fijn om in haar broek te plassen, nu was haar motto min of meer “Hoe natter hoe geiler”. En doorlekken, sinds de gebeurtenissen een aantal weken geleden vond ze het nog opwindender dan anders, het vocht wat zich in de luier verspreide, haar kont die nat werd, de plas die vervolgens langs haar dijen liep, haar kletsnatte natte kut.

Ze zuchtte nogmaals. “Neen, beheers je Miranda. “Dit kun je niet maken nu” dacht ze bij zichzelf”. Ze kon immers niet te lang wegblijven van het toilet. En als er ditmaal iemand zou binnenkomen en ontdekken waar ze mee bezig was zou het avontuur waarschijnlijk ook anders aflopen. Geen happy end in elk geval.

Ze stond recht, scheurde het broekje aan de zijkanten zodat ze het makkelijk kon verwijderen en propte het snel in een plastic tasje wat ze speciaal had meegebracht. De plastic tas ging vervolgens diep in haar handtas waarna ze er een reserveluier en een zakje vochtige doekjes uithaalde.

Miranda luisterde aandachtig, er was nog steeds niemand. De volgende handeling ging wat moeizamer en luidruchtiger wist ze ondertussen uit ervaring en ze wou niet dat iemand haar bezig hoorde of zag onder de toiletdeur door. Met een paar doekjes veegde ze snel over haar schaamlippen en kont. De aanraking gaf haar kleine kriebeltjes. Ze bleef net wat langer in de buurt van haar clitoris vegen. Ze ging zitten. De aanraking van haar billen met de koude toiletbril bezorgde haar een rilling. Snel maar voorzichtig om geen “ladders” te maken stroopte ze haar panty verder omlaag en werkte één voet naar buiten. Nu kon ze het nieuwe luierbroekje snel, over de panty heen, omhoog trekken, vervolgens de panty weer aantrekken en haar rok laten zakken. Ze begon er ervaring in te krijgen vond ze van zichzelf.

Miranda verzamelde haar spullen, controleerde of ze niets vergeten was en liep het toilethokje uit. Na zich nog even gefatsoeneerd te hebben voor de spiegel was ze helemaal klaar voor de meeting.